بازارهای کربن چیست؟ و آیا آنها کار می کنند؟
داغ ترین چیز در بازار در حال حاضر؟ کربن. خوب، هنوز کاملاً نیست. اما اگر از رویدادهای پس از COP26 آگاه بودید، نوع جدیدی از طرح تجارت بین‌المللی در افق است - طرحی که می‌توان آن را با کاهش ردپای کربن معامله کرد. و با افزایش آگاهی و فوریت آب و هوا، این نوع بازار ممکن است دقیقاً همان چیزی باشد که صنایع و دولت ها به آن نیاز دارند تا در مسیر درست قرار گیرند.
کلی کیزیر، معاون آب و هوای جهانی در صندوق حفاظت از محیط زیست، هفته گذشته در یک کنفرانس خبری گفت: «بسیاری از شرکت ها انگیزه دارند. "آنها تحت فشار فزاینده ای از سوی مشتریان خود هستند تا اهداف آب و هوایی جاه طلبانه داشته باشند. من فکر می کنم این یکی از اتفاقات شگفت انگیزی است که در چند سال گذشته رخ داده است.»
طی سال‌ها، سیاست‌های زیادی برای تشویق شرکت‌ها یا کشورهای بزرگ برای کاهش موقعیت‌های خود در طول زمان وجود داشته است. اما تنها ایده ای که بیشتر مرتبط است، ایده بازارهای کربن یا سیاست های «محدودیت و تجارت» است. در اوایل سال 1990، ایالات متحده یک سیاست محدود و تجاری را برای تنظیم انتشار دی اکسید گوگرد از نیروگاه ها معرفی کرد. اولین برنامه بزرگ بازار کربن توسط اتحادیه اروپا به نام طرح تجارت انتشار گازهای گلخانه ای اتحادیه اروپا (ETS) در سال 2005 راه اندازی شد. پروتکل کیوتو زمینه را برای اولین بازار کربن در مقیاس بزرگ در سال 2005 ایجاد کرد که شامل 36 کشور و اتحادیه اروپا بود، اما در سال 2020 پس از سال ها بحث و ناکارآمدی منقضی شد. ایالات متحده حتی قبل از راه اندازی این پروژه را رها کرد و اتحادیه اروپا نیز کم و بیش در سال 2012 از این پروژه منصرف شد. در سال 2015، مشخص شد که این طرح توسط کشورهایی مانند روسیه و اوکراین دستکاری شده است و در واقع انتشار کربن را افزایش داده است. بازیکنان بد و پروژه های بی کیفیت
[Related: Could net-zero lanes clean up the shipping industry?]
اما با COP26، بازار جهانی کربن همچنان می تواند به واقعیت تبدیل شود. در روزهای پایانی دیدارهای گلاسکو، رهبران به مصالحه دست یافتند تا در نهایت سیاست را برای صحنه بین المللی آماده کنند. در اینجا این است که چگونه کار خواهد کرد.
بازارهای کربن چیست؟
به هر حال، بازارهای کربن، یا حداقل نیمه "تجاری" محدودیت و تجارت، بیشتر مانند هر بازار دیگری در آنجا کار می کنند. برای بررسی مجدد Econ 101، در یک سناریوی عادی، بازیکن A مقدار زیادی از چیزی دارد که بازیکن B ندارد. بازیکن الف می تواند منابع اضافی خود را برای سود بسیار به بازیکن B بفروشد و سپس همه خوشحال می شوند. اما با بازارهای کربن، کمی متفاوت است. هر دو کشور به جای فروش یک کالا یا خدمات، روی کمک هزینه کربن کار می کنند که در غیر این صورت به عنوان اعتبار شناخته می شود. در خارج از کشورهایی که با یکدیگر تجارت می کنند، شرکت ها و گروه های دولتی کوچکتر بسته به قوانین بازار اغلب می توانند درگیر شوند. به عنوان مثال، در ETS اتحادیه اروپا، مقدار مشخصی از کمک هزینه ها به صنایعی اختصاص داده می شود که در صورت نیاز توانایی تجارت بیشتر را دارند.
هزینه اضافی اساساً به این معنی است که هر کشور یا شرکت مقدار معینی از انتشار کربن برای "خرج" دارد. بیایید بگوییم که بازیکن A کربن کارآمد است، به سرعت شبکه خود را کربن زدایی می کند، سرمایه گذاری های خودروهای الکتریکی را تامین می کند و غیره. آنها سهمیه های پاداشی خواهند داشت که می توانند به کشور همسایه خود B بفروشند، که ممکن است از سوخت های فسیلی و سایر روش های ناپایدار دور شود. و حتی اگر بازیکن A مجبور نباشد به سرعت کربن زدایی کند - شاید آنها فقط یک اقتصاد کوچکتر هستند که در ابتدا گازهای گلخانه ای زیادی تولید نمی کنند - آنها همچنان می توانند از این پول حاصل از معامله برای تقویت اقتصاد خود استفاده کنند.
با این حال، با گذشت زمان، سهمیه ها کاهش یافته است، انتشار کل کربن را محدود کرده و بازار را از اشباع محافظت می کند. این بدان معنی است که همه، به ویژه انتشار کربن سنگین، باید در نهایت گرد هم آیند و کسب سود سریع با کاهش انتشار گازهای گلخانه ای دشوارتر می شود. در حالت ایده‌آل، تا آن زمان، هر کشور یا شرکتی از سود تجارت خود برای توسعه فناوری‌ها و استراتژی‌های بهتر برای کاهش و سازگاری با تغییرات آب و هوایی استفاده کرده است. بازیکنانی که به وعده های خود عمل نکنند بسته به بازار ممکن است جریمه شوند.
مانند همه کالاها و خدمات، اعتبار کربن با کیفیت بالا و با کیفیت پایین وجود دارد. وام‌های باکیفیت پایدار هستند: خریدار دقیقاً می‌داند که انتشار گازهای گلخانه‌ای چقدر کاهش می‌یابد، وام‌ها را در طول معامله دوبرابر حساب نمی‌کند، دارای مؤسسات و سیستم‌های اعتبارسنجی قوی است و تأثیر مثبتی بر محیط زیست و جامعه دارد. اعتبار کربن با کیفیت پایین ممکن است در مورد میزان کربن آزاد شده واقعی از اتمسفر کمتر دقیق باشد و ممکن است منجر به تنظیم پایدار نشود. بنیاد جهانی حیات وحش، Oeko-Institut و EDF فهرستی طولانی از قوانین و دستورالعمل ها را در هنگام ارزیابی کیفیت اعتبار در نظر گرفته اند.
آیا در حال حاضر بازار کربن وجود دارد؟ آیا آنها کمک می کنند؟
محدودیت و تجارت به سختی یک ایده جدید است و در حال حاضر چندین بازار در سراسر جهان وجود دارد. سیستم اتحادیه اروپا را در نظر بگیرید: یک مطالعه PNAS در سال 2020 نشان داد که ETS با وجود مشکلات گزارش بسیاری در سال‌ها، از انتشار حدود 1.2 میلیارد تن دی اکسید کربن از جو (فقط کمتر از 4 درصد از کل انتشارات بلوک) پشتیبانی می‌کند. همانطور که نویسندگان اشاره می کنند، این تقریباً نیمی از چیزی است که دولت های جهان بر اساس پروتکل کیوتو وعده کاهش می دهند.
بازارهای کربن کوچکتر نیز از سال 2005 در آمریکای شمالی پدید آمدند، به ویژه طرح منطقه ای گازهای گلخانه ای (RGGI) در شمال شرقی ایالات متحده، که اخیراً ویرجینیا، اولین بازیگر جنوبی، و ابتکار آب و هوای غربی (WCI) را اضافه کرد. با بازار کبک، چهارمین بازار بزرگ کربن جهان را تشکیل خواهد داد. در سراسر منطقه RGGI، انتشار گازهای گلخانه ای از سال 2009 تا 35 درصد کاهش یافته است. در همین حال، انتشار گازهای گلخانه ای در کالیفرنیا در چهار سال اول WCI 5.3 درصد کاهش یافت.
علاوه بر این، چین پس از چهار سال توسعه برنامه محدودیت ها و تجارت خود را در ماه جولای در این کشور راه اندازی کرد. تاکنون تنها شرکت کنندگان شامل آلاینده های انرژی هستند.
با این حال، EU-ETS، RGGI و WCI اجباری هستند، به این معنی که بازار توسط طرح‌های کاهش کربن بین‌المللی یا منطقه‌ای تنظیم می‌شود. بازارهای داوطلبانه، مانند بازارهای مشتق شده از COP26، خارج از بازارهای انطباق وجود دارد و به شرکت‌ها و کشورها اجازه می‌دهد تا سهمیه کربن را به دلخواه خود خریداری و مبادله کنند.
بازار کربن بر اساس ماده 6 چگونه خواهد بود؟
پس از شکست بازار کربن پروتکل کیوتو، توافق پاریس امیدوار بود که توافقی را ایجاد کند که در واقع با ماده 6 کار کند. اکنون، شش سال بعد، قوانین کم و بیش از طریق بحث های COP26 توسعه یافته اند. اما برخی تفاوت‌های کلیدی وجود دارد - به ویژه اینکه بازار جدید داوطلبانه خواهد بود و خود کشورها تنها شرکت‌کنندگان نخواهند بود.
هیو سیلی، استاد تغییرات آب و هوا و مدیریت آب در دانشگاه می گوید، اگرچه بازار داوطلبانه ممکن است در ابتدا عجیب یا کمتر موثر به نظر برسد، در واقع ناشران بزرگ را مجبور می کند به دنبال استراتژی هایی خارج از محدودیت و تجارت برای رسیدن به اهداف انتشار گازهای گلخانه ای خود باشند. هند غربی او توضیح می دهد: «این قانون برای تکمیل بازارهای انطباق وجود دارد که در آن شرکت ها نمی توانند از طریق بدهی خریداری شوند. "این تعریف ریاضی است [carbon market credits] این باید کمتر از 50 درصد تلاش شما باشد... تلاش اصلی شما کاهش انتشار گازهای گلخانه ای خود خواهد بود."
[Related: How personal carbon allowances can help normal people fight climate change]
با این حال، باز کردن بازار به روی کشورهای غیر اتحادیه اروپا، مانند شرکت‌ها، می‌تواند به معنای جریان پول به کشورهای کم‌درآمد با اعتبارات کربن باشد که می‌توان آن را به دست آورد. وام های با کیفیت بالا را می توان در کوتاه مدت و میان مدت تسریع کرد [climate] کیزیر در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: کاهش و من فکر می کنم بسیار مهم است که آنها سرمایه بخش خصوصی را به کشورهای در حال توسعه هدایت کنند. اما ما می دانیم که بودجه بخش دولتی کافی نیست، بنابراین باید از همه ابزارهای موجود در جعبه خود استفاده کنیم.
یکی دیگر از مزیت های ماده 6 این است که درهای کیوتو، که اجازه می دهد تا اعتبارات کربن با کیفیت پایین از بین شکاف ها سر بخورد، گره خورده است. کشورها از انتقال وام های قدیمی از بازار کیوتو و وام های دوبرابر هم به فروشنده و هم به خریدار محدود خواهند شد. اما این قاعده هنوز به طور کامل تثبیت نشده است: 192 کشور امضاکننده توافقنامه پاریس هنوز جزئیات مهمی در مورد قیمت گذاری و ارائه اعتبار با کیفیت بالا برای همه شرکت کنندگان ارائه نکرده اند. با این حال، سیلی پیش بینی می کند که افزایش تجارت زیاد طول نخواهد کشید. اگرچه هشت سال طول کشید تا کیوتو از دروازه خارج شود، اما او گفت: "انتظار ندارم [this market] خیلی طول خواهد کشید."
[ad_2]