هنگام جزر و مد بهار، از میان کم عمق ها قدم می زدیم و صخره ها را با احتیاط بالا می بردیم تا ببینیم زیر آنها چه چیزی وجود دارد. در زیر هر صخره، موجودات زنده کوچک زیادی با تنوع باورنکردنی، از جمله کرم‌های درخشان، مکنده‌های کوچک سنگ، و خرطوم‌های رنگارنگ، نوعی حلزون دریایی، یافتیم. کریگ همچنین به من نشان داد که چگونه می توان حیوانات را با تخم هایشان ردیابی کرد. با استفاده از یک خرگوش دریایی به عنوان معلم ما، او به من نشان داد که چگونه این حیوانات لاغر، که شبیه حلزون های درخشان هستند، همیشه به تخم های خود نزدیک بوده اند. هر بار که توده‌ی تخم‌مرغ‌های زرد درخشان و اسپاگتی‌مانند را می‌دیدیم، به زودی متوجه می‌شدیم که والدین در آن نزدیکی پنهان شده‌اند.
جالب ترین چیز برای من شیفتگی کریگ به این حیوانات به ظاهر بی اهمیت بود. وقتی از او در مورد آن پرسیدم، به من گفت که آنها را جذاب تر از کوسه ها و نهنگ ها می داند. برای کسی که زمان زیادی را با برخی از بزرگترین شکارچیان در دریا گذرانده است، این یک تشخیص بسیار غیرعادی است. من کمی مشکوک بودم و نمی‌توانستم فکر نکنم که آیا واقعاً منظورش چیزی است که می‌گوید.
با نشستن آرام روی صخره ها، ما نیز شروع به مشاهده رفتار بسیار جالب حیوانات در استخرها کردیم. ما شقایق‌های دریایی را تماشا می‌کردیم که با سرعتی آهسته به جنگ می‌پرداختند و با سلول‌های سمی به یکدیگر برخورد می‌کردند. یک بار ستاره دریایی بزرگی را دیدیم که روی صخره می خزد و با صدف حلزون های خوب را تعقیب می کرد. وقتی به لبه صخره رسیدند، حلزون ها به جای سر خوردن از روی لبه، به پرتگاه پریدند. آنها ردهای خود را در ماسه ها رها کردند و سپس از ستون آب بالا رفتند تا سالم بر روی زمین شنی فرود آیند. از آنجایی که ستاره دریایی پاهای چسبناکی دارد، نتوانست خود را آزاد کند و همان پرش را انجام دهد، بنابراین پرتابه ها پیش قدم شدند.
با حسن نیت از کتاب های مارینرز
با فکر این که تعقیب و گریز به پایان رسیده است، متوجه شدیم که یکی از پوسته ها به طور مربعی روی پشت خود در شن فرود آمد و هیچ "پیچش" پای معکوس آن آن را صاف نمی کرد. ستاره دریایی عظیم الجثه به طرز شومی از صخره حرکت کرد و به سمت نرم تنان به دام افتاده حرکت کرد. فکر می‌کردیم بازی برای حیوان کوچک تمام شده است، اما بعد اتفاق شگفت‌انگیزی افتاد: پوسته بالایی بزرگ‌تر دیگر چرخید و به حیوان اسیر شده اجازه داد پوسته‌اش را بگیرد و به مکان امن برود.
ستاره دریایی متوجه شد که نمی تواند از پوسته ها فرار کند، بنابراین توجه خود را به جوجه تیغی بی حرکت نزدیک که با یک پوسته خالی پوشانده شده بود، معطوف کرد. دست ستاره دریایی روی پشت جوجه تیغی بلند شد و ظاهراً به سمت قتل حرکت کرد. پاهای چسبناک او پوسته محافظ را گرفت، آن را از پشت جوجه تیغی کشید و به موجود خاردار ثانیه های حیاتی برای فرار داد. جوجه تیغی همسایه چندان خوش شانس نبود، زیرا هیچ پوشش محافظی وجود نداشت. ستاره دریایی به راحتی او را در بر گرفت. او به روش شگفت‌انگیزی که ستاره‌های دریایی را تغذیه می‌کند، معده خود را بیرون آورد و به آرامی فرآیند هضم جوجه تیغی را از بیرون آغاز کرد.
این «واقعیت‌نما»های کوچک از طبیعت در یک استخر صخره‌ای تمام درام کشتن یک شیر را در یک آهنگ خنده‌دار داشت. مثل تماشای یک فیلم روانگردان جنگ ستارگان در یک کاسه آب دریا بود. پس از یک روز سرگردانی، تماشا، بازی و تعقیب، باد ما را با خود برد و خسته شدیم، اما احساس آرامش می کردیم. به نظر می رسید کلید ورود به این حالت، روش بی هدفی بود که در آن روز شکل گرفت.
کمی به بی هدف بودن و اینکه بازی ذاتاً بیهوده است فکر کردم. با تماشای این موجودات کوچک که به دنبال وعده های غذایی بعدی خود هستند، متوجه شدم که طبیعت جنبه بازی دارد. شروع کردم به فکر کردن که اگر همه ما یک نگرش بی هدف و بازیگوش یکسان داشته باشیم، با طرح اصلی کریگ هماهنگ تر خواهیم بود.
مدت زیادی طول کشید تا بتوانم زندگی مرموز قفل زین را درک کنم. این حیوان به آرامی پوسته خود را در فرآیند تکامل از دست می دهد. پوسته مانند یک زین کوچک در پشت خود حرکت می کند و حداقل محافظت را در برابر مکنده های سنگ و اختاپوس ها فراهم می کند. بنابراین لامپ برای محافظت از خود در زیر ماسه و صخره ها پنهان می شود و قسمت کوچکی از پای چسبنده خود را به ستون آب فشار می دهد تا تکه های شناور جلبک را که از آنها تغذیه می کند، بگیرد. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینکاینها برخی از اولین مسیرهای دریایی بودند که دیدم: مسیرهایی با پوسته های بالایی. بیشتر این حلزون های دریایی در حین حرکت بر روی صخره، یک لایه مخاطی نامرئی از خود به جا می گذارند. ذرات ریز ماسه در مخاط به دام افتاده و مسیرهای پنهان را آشکار می کنند. توله سگ های تغذیه کننده از این مسیرها برای یافتن راه خانه استفاده می کنند. من یاد گرفتم که گونه ها را از روی عرض مسیر و الگوی حرکت آنها تشخیص دهم. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینکدر طی یک غواصی یک کوسه گربه راه راه پیدا کردم که در یک غار کوچک فرو رفته بود. عجیب بود که یک نوار شن کامل از سرش می گذشت. وقتی به عکسی از سر کوسه نگاه کردم، متوجه شدم که خط شن در واقع دنباله یک حیوان دیگر، یک نرم تن است. این نرم تنان هر جا که می روند آثار لزج بر جای می گذارند و ذرات شن ریز ستون آب به آنها می چسبد. مطالعه عرض مسیر و زیستگاه اطلاعات زیادی در مورد نرم تنان و کوسه - عدم حرکت در غار و مدت زمان خواب آن را نشان می دهد. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینکمن صدها ساعت را صرف راه رفتن در امتداد خط ساحلی کردم و یاد گرفتم که دنبال کنم، اغلب تنها و گاهی با راس. برای چندین هفته، این آهنگ عجیب مرا عصبانی می کرد. در نهایت متوجه شدم که توسط یک گیاه دریایی به نام علف ترش باقی مانده است. جلبک‌ها اسید سولفوریک را در سلول‌های خود ذخیره می‌کنند تا احتمالاً از تغذیه علف‌خوارانی مانند جوجه تیغی و حلزون‌های دریایی جلوگیری کنند. امواج بزرگ هفته اسیدی را می شکنند و آن را به ساحل می اندازند. هنگامی که جلبک ها در معرض هوا قرار می گیرند، اسید سولفوریک آزاد می کنند و یک کپی کامل از خود را در جلبک هایی که روی سنگ رشد می کنند می سوزانند. مسیری که در اینجا مشاهده می شود بسیار واضح است زیرا جلبک ها روز قبل سوزانده شده بودند. با رشد تدریجی جلبک ها، ظرف چند هفته محو می شود. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینک یک تله منتظر می ماند تا برگ جلبک را در حالی که زیر پوسته شسته می شود، بزند. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینک من با احتیاط به این ماهی خوار غول پیکر نزدیک شدم و به او اجازه دادم حالت آرام من را ببیند. متوجه ردپایی از نرم تنان مختلف در لایه ریز شن روی بال های آن شدم. آنها به من اجازه دادند که تقریباً مدت زمان ماندن پرتو روی ماسه را محاسبه کنم - در این مورد حداقل یک ساعت. این بخشی از پازل غول پیکر روش ردیابی زیر آب بود که من در حال توسعه آن بودم، راهی برای درک ماتریس پیچیده جنگل دریا. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینک مشاهده ردی از برخورد بین سمور بدون پنجه و کوسه بسیار رایج است. قربانی معمولاً یک کوسه تیره است و مغز و اندام های آن، به ویژه کبد غنی از مواد مغذی، اغلب خورده می شود، در حالی که گوشت و بدن غنی از آمونیاک به مرغان دریایی سپرده می شود. دوست ما پیپا به اندازه کافی خوش شانس بود که از دو سمور در حال رشد با یک کوسه تیره عکس گرفت. به طور غیرمعمول، این جوانان پس از اولین خوردن اعضای بدن کوسه، بیشتر گوشت کوسه را خوردند. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینک یکی از جالب ترین تجربیات ردیابی من با سمور دریایی در یک ساحل صخره ای دورافتاده بود. به مدت 50 متر مجموعه‌ای از عجیب‌ترین چاپ‌هایی را که تا به حال دیده‌ام برگرداندم. به نظر می‌رسید که هنرمندی نقش‌های کامل پنجه سمور را به رنگ سیاه روی سنگ‌ها نقاشی کرده است. ناگهان آهنگ ها به تکه بزرگی از جوهر سیاه رسید. در ذهنم سمور سمور را دیدم که با اختاپوس یا ماهی ماهی در دهانش از آب بیرون می آمد. سرپایان را خورد و پنجه هایش را در جوهر فرو برد. همانطور که او دور می شد، سمور ردپایی از جوهر روی سنگ های صاف چاپ کرد. زیر صخره‌های نزدیک صحنه قتل را جست‌وجو کردم و استخوانی از ماهی سمور را با آثار دندان سمور پیدا کردم - آخرین قطعه از این پازل ردیابی شگفت‌انگیز. عکس: کریگ فاستر و راس فریلینک
